تقریباً 50 قرن است که مردم چای دوغزال سیاه تهیه شده از برگ گیاه Camellia sinensis را دم می کنند.
اگر چه از آغاز تاریخ مصرف چای فوایدی برای سلامتی نسبت داده شده است، اما تحقیقات علمی در مورد این نوشیدنی و ترکیبات آن کمتر از سه دهه است که در حال انجام است.
بررسی‌های اپیدمیولوژیک نوشیدن چای را با کاهش خطر بیماری‌های قلبی عروقی (CVD) و سرطان مرتبط دانسته‌اند، در حالی که مطالعات در کشت‌های سلولی و مدل‌های حیوانی حاکی از تأثیر بالقوه مفید چای بر روی آنزیم‌های فاز I و II کبدی، رونویسی ژن، تکثیر سلولی و سایر عملکردهای مولکولی است.
در چند سال اخیر، مطالعات بالینی چندین واکنش فیزیولوژیکی به چای را نشان داده است که ممکن است به ارتقای سلامت و پیشگیری یا درمان برخی بیماری‌های مزمن مرتبط باشد.
برخی از تناقضات آشکار بین مطالعات در مورد چای و سلامتی اکنون رویکردهای تحقیقاتی بهبود یافته ای را پیشنهاد می کند که ممکن است آنها را برطرف کند.
این مقاله قصد دارد با بررسی انتقادی جدیدترین مطالعات انسانی، یعنی مطالعات اپیدمیولوژیک و آزمایشات بالینی، و بررسی رابطه بین چای و سلامتی، به این تلاش کمک کند.
در حالی که توضیح مکانیسم‌های مولکولی عملکرد پلی فنل‌های چای برای درک این رابطه بسیار مهم است، این موضوع اخیراً در جای دیگری بررسی شده است.
پس از آب، چای با مصرف سرانه 120 میلی لیتر در روز، پرطرفدارترین نوشیدنی مصرفی در سراسر جهان است.
چای سیاه عمدتاً در اروپا، آمریکای شمالی و آفریقای شمالی مصرف می شود در حالی که چای سبز در سراسر آسیا نوشیده می شود.
چای اولانگ در چین و تایوان رایج است. تمام چای از برگ های گیاه همیشه سبز استوایی C.Sinensis تولید می شود. سه نوع اصلی چای با چای سیاه وجود دارد که از طریق تخمیر پس از برداشت، یک اکسیداسیون خودکار که توسط پلی فنل اکسیداز کاتالیز می شود، تهیه می شود.
پس از چیدن، برگ‌های چای سبز را بخارپز می‌کنند تا پلی‌فنل اکسیداز را قبل از خشک شدن غیرفعال کند.
