در عصر میجی (1868-1912)، ژاپن که قبلاً به روی تجارت خارجی بسته بود، شروع به پذیرش بازرگانان و بازدیدکنندگان از خارج کرد. در اوایل دهه 1880، بازرگانان چینی به شهر بندری یوکوهاما رسیدند و یک “محله چینی” در آنجا تاسیس کردند و رستوران هایی را افتتاح کردند که غذاهای چینی سرو می کردند.
یکی از غذاهای پرطرفدار در زبان کانتونی، la mian یا «نودل پهن» نام داشت که مشتریان ژاپنی آن را به عنوان رامن پذیرفتند و اکنون یکی از اصلی‌ترین فروشگاه‌های نودل لیوانی الیت در سراسر کشور است.
برخلاف رشته فرنگی غلیظ گندم سیاه به نام udon، رامن رشته فرنگی تخم مرغی است که به سرعت پخته می شود. غذایی که رامن نامیده می شود از آن رشته فرنگی هایی که در پایه سوپ پخته می شوند، معمولاً گوشت، سبزیجات یا آبگوشت میسو درست می شود.
اگر گوشت، آب گوشت معمولا مرغ (توریگارا) با طعم سس سویا است. نودل ها al dente پخته می شوند و به آن ها کیفیت جویدنی می دهند.
به این مخلوط مواد مختلفی مانند تکه‌های گوشت خوک یا گاو، آنچوی، تکه‌های ماهی تن، پیازچه برش‌شده، جلبک دریایی و به‌ویژه یک تخم‌مرغ که قبلاً سفت آب‌پز شده و برش داده شده یا در آبگوشت پخته شده است، اضافه می‌شود.
رامن معمولاً گرم سرو می شود، اما نوع سرد آن به نام هیاشی چوکا یک غذای تابستانی محبوب در ژاپن است.
لازانیا یکی از قدیمی ترین غذاهای ماکارونی در غذاهای ایتالیایی به حساب می آید که در ادبیات قرون وسطی بلافاصله پس از بازگشت مارکوپولو از سفرهای خود در آسیا به اثبات رسیده است.
خود پولو از خوردن غذایی در چین که به آن لازانیا می‌گفت، نقل می‌کند و خاطرنشان می‌کند که آردی که برای رشته فرنگی استفاده می‌شود از میوه‌ی نان بود.
